Lieve mensen, Al lange tijd willen we vrienden/bekenden uit Nederland iets van ons laten horen. Inmiddels wonen we alweer bijna 11 jr. op Curacao en zoals ooit Loesje als eerste kind bij ons het huis op de kop zette, zo heeft God ons leven op de kop gezet. Vanuit de wetenschap dat Hij de wereld liefheeft en ons als persoon kan gebruiken om ons te vullen met Zijn Liefde staat de boel hier nog steeds op de kop. We zijn naar Curacao gegaan om “iets” met kinderen en drugsverslaafden te gaan doen. Alles gaat niet altijd smoothly en her en der hangen er prijskaartjes aan, die niet altijd van te voren goed bekeken zijn. Toch vanuit het volste vertrouwenin Hem hebben we lef gekregen om beslissingingen te nemen die je normaal gesproken met je “gezonde” boerenverstand niet zou nemen. Maar goed nu even over hoe het met ons gaat. Ik begin met onze loesje, ze is in augaustus 2009 pedagogiek gaan studeren aan de universiteit in Nijmegen en woont in Arnhem. Huub is vanaf juni 2011 met zijn vriendin Stephanie [jaja we hebben ook al een lieve schoondochter]gaan studeren in Arnhem aan de HAN-buildig environment. Stephanie studeert aan diezelfde HAN creatieve therapie. Huub en Steffie wonen samen en op loop/fietsafstand van Loesje. We missen onze kids en zij ook ons[prijskaartje], we zijn dan ook heel blij dat ze zo dicht bij elkaar wonen. Onze Jooske is inmiddels al 12jaar en zit in het eerste jr. HAVO/VWO Vanaf dec 2002 is Sasha net 1 jr. bij ons komen wonen. De moeder was op dat moment zwanger en had geen vaste verblijfplaats meer maar had nog wel de zorg voor drie kids van respectievelijk de leeftijd van 3,2 en 1jr. Via een kennis vanuit de kerk zijn we met haar in kontakt gekomen. We hebben de moeder toendertijd aangeboden haar financieel te ondersteunen,maar dat wees ze van de hand. Voor ons een reden om ons te ontfermen over de kinderen met de wens de moeder te ondersteunen in het moederzijn en daarnaast ons te focussen op het instant houden van de relatie tussen moeder en kind. WE geloven dat God niet voor niets het …..eert uw vader en moeder… als gebod/vrijheid mee heeft gegeven. Dus weten ..wie is je vader,wie is je moeder en daar goede omgang mee hebben ..[los van omstandiheden] herbergt een geheiminis in zich voor een gezond gelukkig mens. Op 11 april 2003 is Marsha geboren,ik heb de vaderrol vervuld en kon net het flauwvallen onderdrukken en de navelstreng doorknippen. Vanwege de armoedige levensomstandigheden [geen water/electr.] heeft de moeder met Marsha en ook Sasha bij ons in het appartementje gewoont. Tevens een ideale situtie om haar verder te helpen. Zo dachten wij, helaas kon of wilde de moeder niet haar kinderen de eerste prioriteit geven in haar leven. Dat resulteerde dat ze met haar “nieuwe “vriend elders ging wonen en Sasha bij ons achter liet. Drie maanden later kwam de vraag of we doordeweeks ook voor Marsha wilden zorgen,in het weekend brachten we dan de meisjes bij haar. Met wederom de zorg voor een eenjarig kindje kon ik zelf mijn hartsverlangen om een landbouwproject op te zetten voor ex-drugsverslaafden niet verwezenlijken. Wel hadden we inmiddels de verantwoordelijkheid gekregen over een stuk landbouwgrond met een windmolen om het water op te pompen en een bouwvallig woonhuis. Deze plek is al voor een aantal mensen van Victory Qutreach en Yabi di Libertad tot zegen geweest. De genoemde organisaties zijn evangelische rehabilitatie-centra tbv drugsverslaafden . Zelf hebben we daar ook een periode enkele ochtenden in de week begeleiding gegeven aan mensen die in bovengenoemde centra opgenomen waren. Op dit moment is de situatie zo dat er een man op het project woont en dat we bezig zijn om het huis verder op te knappen,zodat we straks 4 kamers hebben om mensen een plek en kans te geven om na hun rehabilitatie-periode de nazorg in te gaan, een vorm van begeleid wonen. Oke dat was even het stukje landbouwproject en begeleid wonen,waar we nog steeds heel veel hart voor hebben, maar nog niet zo funktioneert zoals we dat voor ogen hebben. De combinatie groothuisgezin en intensieve landbouw is voor een echtpaar alleen voor ons niet te doen. Wat echt een vereiste is is om iemand te hebben die volledig zich op die landbouw wil storten en daarbij affiniteit met de doelgroep heeft. Wij willen nog immer ons blijven inzetten voor het begeleiden van mensen in de nazorgwoning (4 plaatsen). De tijd zal het leren of en hoe dit verder vorm kan krijgen. Eerste prioriteit is nu de verbouwing volledig af te ronden, naar verwachting 1e kwartaal 2012. Eind 2007 zijn de broers van de meisjes bij ons komen wonen, Timothy en Brayen.vanuit een ander pleeggezin die naar de VS zijn geemigreerd. Ze waren toen inmiddels respectievelijk 8 en 7 jr. Inmiddels hebben we het sinds begin 2011 kontakt met een gezin met zes kids,waarvan de vader afgelopen november aan kanker is overleden. De moeder is al langer niet stabiel en dat is ook alom bekend bij de instanties hier. Tijdens en na de begrafenis hadden we alle kids om ons heen zitten en wisten we dat dit iets voor ons is,maar precies hoe en wat ??? De situatie is nu zo dat moeders na een kort verblijf op de paaz-afd. weer in haar eigen huisje woont, Met iets van 500 gulden (= 200 euro) aan bijstand staat ze voor de taak haar zes kids op te voeden. Gezien haar leeefstijl worden de kinderen regelmatig aan hun lot overgelaten en worden dan al dan niet door “ooms” en “tantes” (buurtbewoners) opgevangen,die qua levensinstelling/omstandigheden er niet veel anders aan toe zijn. We ervaren allebei dat we er voor deze kinderen en hun moeder willen zijn. Met als hoogste doel dat de kids niet uit huis geplaatst hoeven te worden. In oktober 2010 is een dochtertje van 9jr. overleden,wat alles temaken had dat er geen voldoende adequate zorg op dat moment aanwezig was. Dit meisje had evenals twee broertjes en een zus, sikkelcel-aneamie. Als deze kids de griep krijgen bv, dan is goeie zorg dmv veel drinken een levensreddende aktie. Voor nu hebben we in overleg met de moeder de twee jongste jochies van bijna 3 en 5 jr. permanent in huis. De 4 andere kids hebben we “opgesplitst” in twee tweetallen nl Marsha 13jr. - Shanella 9jr. (meisjes) en Nino 12jr-Naishel 8jr (jongentjes). Deze kids zijn week op week af bij hun moeder dan wel bij ons. Ook de kleintjes spelen af en toe bij hun moeder ,ze vraagt daar ook zelf om,daar zijn de kids en wij blij mee. Natuurlijk worstelen we met het feit doen we hier zo goed aan,toch niet beter voor ze ..hup naar het internaat…Toch hebben we beiden rust over de situatie en denken we dat we het zo moeten doen. We ervaren hier Gods leiding in. Onze vijf kids kunnen het wonderlijk goed met elkaar vinden. Nu in de kerstvakantie hebben we wel gekozen voor wat meer rust voor onze kids door te besluiten dat de oudste vier nu bij mama zijn. Ook oma heeft zich ontfermd over een van de vier. Op middagen dat het voor ons kan halen we ze dan een paar uurtjes op. Even een detail als voorbeeld; het oudste meisje lag in het begin van de kerstvakantie bij een tante op de veranda met hoge koorts te slapen. Moeders was er niet,ook dit meisje heeft sikkelcelaneamie, ja dan hoeven Hans en ik elkaar maar aan te kijken en dan weten we wat ons te doen staat. Dus dat meisje is t/m eerste kerstdag bij ons gebleven,totdat ze weer koortsvrij was. Het wonderlijke in dit alles is dat we hulp hebben gekregen van een meisje uit Nederland die graag vrijwilligerswerk wilde gaan doen voor een half jaar. Ze kwam als “geroepen” op 1 nov. Is ze aangekomen,terwijl wij hier in alle hecktiek zaten aangezien de vader inmiddels was opgenomen en terminaal was. Ze is een geweldige steun en heeft vanaf het begin de handjes laten wapperen op allerlei gebied. Zelfs de omgebouwde kontainer die als haar huisje dient is ook een slaapplaats geworden voor de twee oudste kids van het opvang-gezin. Naast de omgebouwde container staat er ook een Amerikaanse camper op ons terrein. Daarin woont een alleenstaande vrouw met haar zestienjarige zoon. Ook haar zoon van veertien komt met enige regelmaat,maar heeft vooralsnog de keuze gemaakt om bij zijn stiefvader te blijven. Dan rest me nog te vertellen hoe het Hans is vergaan,diegene die alles bij elkaar werkt om dit alles te realiseren. Hij werkte tot half februari 2006 bij de St.Overheids accountant burau. Van de een op de andere dag is hij vanwege een integriteitsquestie ontslagen. Een hele nare ervaring,maar gek gezegd toch ook weer niet zo verassend,omdat het ergens al in ons hart was voorbereid dat hij ooit minder wilde gaan werken om zich meer aan bovenstaande werkzaamheden te kunnen geven. Via een rechtszitting is hij door de rechter en ook in de plaatselijke krant als “BRANDSCHOON” getypeerd en dat doet een mens toch wel weer goed. Via een tweetal jaren als parttimer gewerkt te hebben, bij een klein lokaal aacountantskantoor, werkt hij nu voor 2 dagdelen in loondienst als financieel manager bij een Nederlandse investeerder. Daarnaast voert hij de administraties van enkele bevriende relaties die voor deze werkzaamheden onze Stichting betalen, waarmee we (een groot deel) van onze activiteiten hebben kunnen financieren. Wat niet wil zeggen dat het de laatste jaren enorm aanpoten is geweest en nog, omdat deze bevriende relaties hun werkzaamheden aan het uitbreiden zijn, waardoor het voor Hans alsmaar stiekum drukker werd. Op zich hebben we deze extra financiele middelen goed kunnen gebruiken, zo hebben we een grote verbouwing op Lelienberg kunnen doen, de wooncontainer en de camper bewoonbaar kunnen maken. Wij hebben nu het streven dat, nu we nog genieten van de hulp van Corri ,Hans de gelegenheid heeft zijn werkzaamheden terug te brengen tot de ochtenduren,om zo echt tijd te hebben voor ons grote gezin en tevens het begeleiden van het woonzorggebeuren op het landbouw-terrein. Nou lieve mensen,dit was zo maar even voor sommigen een teken van leven voor anderen een duidelijker beeld en voor weer anderen een opsomming van wat ze al allemaal met ons meebeleefd hebben. Gedreven vanuit de gedachte “Belijden = doen” en “het zout der aarde”. Ofwel, alle problemen lossen we hier niet op, maar voor enkelen kunnen we wel het verschil maken. In elk geval willen we diegenen die onze kids in Nederland op wat voor manier dan ook hebben opgevagen ENORM bedanken. Echt we kunnen jullie niet uitleggen wat een troost ons dat geeft. Verder de mensen die voor ons bidden en de mensen die en/of ons financieel ondersteunen,onze HARTELIJKE DANK….. Ook Loesje en Huub willen we in dit opzicht noemen en bedanken dat ze het zo moedig verdragen dat wij ooit de keuze hebben gemaakt hun moederland te verlaten. Ook mijn vader en moeder verdienen het om bedankt te worden voor hun loslaat-proces en onvoorwaardelijke steun. Lieve Allemaal,we wensen jullie een heel fijn ….weet waarom je leeft…jaar toe. Heb God lief boven alles, HEM toelaten in je leven,gaat de boel op zn kop en kan je zeker wat beleven. Dat wensen we jullie allemaal toe, ha….. ook als je dat niet wil….. Hartelijke groetjes en hopenlijk tot mails/horens,Hans en Gerda Fundashon Aliansa di Lus Curaçao: Maduro Curiel’s Bank 1999.6103 (Swiftcode MCBKCWCU), of Nederland: ING 3804616 t.n.v. H.J.L. Brand te Curaçao o.v.v. Fundashon Aliansa di Lus

Lieve mensen, Al lange tijd willen we vrienden/bekenden uit Nederland iets van ons laten horen. Inmiddels wonen we alweer bijna 11 jr. op Curacao en zoals ooit Loesje als eerste kind bij ons het huis op de kop zette, zo heeft God ons leven op de kop gezet. Vanuit de wetenschap dat Hij de wereld liefheeft en ons als persoon kan gebruiken om ons te vullen met Zijn Liefde staat de boel hier nog steeds op de kop. We zijn naar Curacao gegaan om “iets” met kinderen en drugsverslaafden te gaan doen. Alles gaat niet altijd smoothly en her en der hangen er prijskaartjes aan, die niet altijd van te voren goed bekeken zijn. Toch vanuit het volste vertrouwenin Hem hebben we lef gekregen om beslissingingen te nemen die je normaal gesproken met je “gezonde” boerenverstand niet zou nemen. Maar goed nu even over hoe het met ons gaat. Ik begin met onze loesje, ze is in augaustus 2009 pedagogiek gaan studeren aan de universiteit in Nijmegen en woont in Arnhem. Huub is vanaf juni 2011 met zijn vriendin Stephanie [jaja we hebben ook al een lieve schoondochter]gaan studeren in Arnhem aan de HAN-buildig environment. Stephanie studeert aan diezelfde HAN creatieve therapie. Huub en Steffie wonen samen en op loop/fietsafstand van Loesje. We missen onze kids en zij ook ons[prijskaartje], we zijn dan ook heel blij dat ze zo dicht bij elkaar wonen. Onze Jooske is inmiddels al 12jaar en zit in het eerste jr. HAVO/VWO Vanaf dec 2002 is Sasha net 1 jr. bij ons komen wonen. De moeder was op dat moment zwanger en had geen vaste verblijfplaats meer maar had nog wel de zorg voor drie kids van respectievelijk de leeftijd van 3,2 en 1jr. Via een kennis vanuit de kerk zijn we met haar in kontakt gekomen. We hebben de moeder toendertijd aangeboden haar financieel te ondersteunen,maar dat wees ze van de hand. Voor ons een reden om ons te ontfermen over de kinderen met de wens de moeder te ondersteunen in het moederzijn en daarnaast ons te focussen op het instant houden van de relatie tussen moeder en kind. WE geloven dat God niet voor niets het …..eert uw vader en moeder… als gebod/vrijheid mee heeft gegeven. Dus weten ..wie is je vader,wie is je moeder en daar goede omgang mee hebben ..[los van omstandiheden] herbergt een geheiminis in zich voor een gezond gelukkig mens. Op 11 april 2003 is Marsha geboren,ik heb de vaderrol vervuld en kon net het flauwvallen onderdrukken en de navelstreng doorknippen. Vanwege de armoedige levensomstandigheden [geen water/electr.] heeft de moeder met Marsha en ook Sasha bij ons in het appartementje gewoont. Tevens een ideale situtie om haar verder te helpen. Zo dachten wij, helaas kon of wilde de moeder niet haar kinderen de eerste prioriteit geven in haar leven. Dat resulteerde dat ze met haar “nieuwe “vriend elders ging wonen en Sasha bij ons achter liet. Drie maanden later kwam de vraag of we doordeweeks ook voor Marsha wilden zorgen,in het weekend brachten we dan de meisjes bij haar. Met wederom de zorg voor een eenjarig kindje kon ik zelf mijn hartsverlangen om een landbouwproject op te zetten voor ex-drugsverslaafden niet verwezenlijken. Wel hadden we inmiddels de verantwoordelijkheid gekregen over een stuk landbouwgrond met een windmolen om het water op te pompen en een bouwvallig woonhuis. Deze plek is al voor een aantal mensen van Victory Qutreach en Yabi di Libertad tot zegen geweest. De genoemde organisaties zijn evangelische rehabilitatie-centra tbv drugsverslaafden . Zelf hebben we daar ook een periode enkele ochtenden in de week begeleiding gegeven aan mensen die in bovengenoemde centra opgenomen waren. Op dit moment is de situatie zo dat er een man op het project woont en dat we bezig zijn om het huis verder op te knappen,zodat we straks 4 kamers hebben om mensen een plek en kans te geven om na hun rehabilitatie-periode de nazorg in te gaan, een vorm van begeleid wonen. Oke dat was even het stukje landbouwproject en begeleid wonen,waar we nog steeds heel veel hart voor hebben, maar nog niet zo funktioneert zoals we dat voor ogen hebben. De combinatie groothuisgezin en intensieve landbouw is voor een echtpaar alleen voor ons niet te doen. Wat echt een vereiste is is om iemand te hebben die volledig zich op die landbouw wil storten en daarbij affiniteit met de doelgroep heeft. Wij willen nog immer ons blijven inzetten voor het begeleiden van mensen in de nazorgwoning (4 plaatsen). De tijd zal het leren of en hoe dit verder vorm kan krijgen. Eerste prioriteit is nu de verbouwing volledig af te ronden, naar verwachting 1e kwartaal 2012. Eind 2007 zijn de broers van de meisjes bij ons komen wonen, Timothy en Brayen.vanuit een ander pleeggezin die naar de VS zijn geemigreerd. Ze waren toen inmiddels respectievelijk 8 en 7 jr. Inmiddels hebben we het sinds begin 2011 kontakt met een gezin met zes kids,waarvan de vader afgelopen november aan kanker is overleden. De moeder is al langer niet stabiel en dat is ook alom bekend bij de instanties hier. Tijdens en na de begrafenis hadden we alle kids om ons heen zitten en wisten we dat dit iets voor ons is,maar precies hoe en wat ??? De situatie is nu zo dat moeders na een kort verblijf op de paaz-afd. weer in haar eigen huisje woont, Met iets van 500 gulden (= 200 euro) aan bijstand staat ze voor de taak haar zes kids op te voeden. Gezien haar leeefstijl worden de kinderen regelmatig aan hun lot overgelaten en worden dan al dan niet door “ooms” en “tantes” (buurtbewoners) opgevangen,die qua levensinstelling/omstandigheden er niet veel anders aan toe zijn. We ervaren allebei dat we er voor deze kinderen en hun moeder willen zijn. Met als hoogste doel dat de kids niet uit huis geplaatst hoeven te worden. In oktober 2010 is een dochtertje van 9jr. overleden,wat alles temaken had dat er geen voldoende adequate zorg op dat moment aanwezig was. Dit meisje had evenals twee broertjes en een zus, sikkelcel-aneamie. Als deze kids de griep krijgen bv, dan is goeie zorg dmv veel drinken een levensreddende aktie. Voor nu hebben we in overleg met de moeder de twee jongste jochies van bijna 3 en 5 jr. permanent in huis. De 4 andere kids hebben we “opgesplitst” in twee tweetallen nl Marsha 13jr. - Shanella 9jr. (meisjes) en Nino 12jr-Naishel 8jr (jongentjes). Deze kids zijn week op week af bij hun moeder dan wel bij ons. Ook de kleintjes spelen af en toe bij hun moeder ,ze vraagt daar ook zelf om,daar zijn de kids en wij blij mee. Natuurlijk worstelen we met het feit doen we hier zo goed aan,toch niet beter voor ze ..hup naar het internaat…Toch hebben we beiden rust over de situatie en denken we dat we het zo moeten doen. We ervaren hier Gods leiding in. Onze vijf kids kunnen het wonderlijk goed met elkaar vinden. Nu in de kerstvakantie hebben we wel gekozen voor wat meer rust voor onze kids door te besluiten dat de oudste vier nu bij mama zijn. Ook oma heeft zich ontfermd over een van de vier. Op middagen dat het voor ons kan halen we ze dan een paar uurtjes op. Even een detail als voorbeeld; het oudste meisje lag in het begin van de kerstvakantie bij een tante op de veranda met hoge koorts te slapen. Moeders was er niet,ook dit meisje heeft sikkelcelaneamie, ja dan hoeven Hans en ik elkaar maar aan te kijken en dan weten we wat ons te doen staat. Dus dat meisje is t/m eerste kerstdag bij ons gebleven,totdat ze weer koortsvrij was. Het wonderlijke in dit alles is dat we hulp hebben gekregen van een meisje uit Nederland die graag vrijwilligerswerk wilde gaan doen voor een half jaar. Ze kwam als “geroepen” op 1 nov. Is ze aangekomen,terwijl wij hier in alle hecktiek zaten aangezien de vader inmiddels was opgenomen en terminaal was. Ze is een geweldige steun en heeft vanaf het begin de handjes laten wapperen op allerlei gebied. Zelfs de omgebouwde kontainer die als haar huisje dient is ook een slaapplaats geworden voor de twee oudste kids van het opvang-gezin. Naast de omgebouwde container staat er ook een Amerikaanse camper op ons terrein. Daarin woont een alleenstaande vrouw met haar zestienjarige zoon. Ook haar zoon van veertien komt met enige regelmaat,maar heeft vooralsnog de keuze gemaakt om bij zijn stiefvader te blijven. Dan rest me nog te vertellen hoe het Hans is vergaan,diegene die alles bij elkaar werkt om dit alles te realiseren. Hij werkte tot half februari 2006 bij de St.Overheids accountant burau. Van de een op de andere dag is hij vanwege een integriteitsquestie ontslagen. Een hele nare ervaring,maar gek gezegd toch ook weer niet zo verassend,omdat het ergens al in ons hart was voorbereid dat hij ooit minder wilde gaan werken om zich meer aan bovenstaande werkzaamheden te kunnen geven. Via een rechtszitting is hij door de rechter en ook in de plaatselijke krant als “BRANDSCHOON” getypeerd en dat doet een mens toch wel weer goed. Via een tweetal jaren als parttimer gewerkt te hebben, bij een klein lokaal aacountantskantoor, werkt hij nu voor 2 dagdelen in loondienst als financieel manager bij een Nederlandse investeerder. Daarnaast voert hij de administraties van enkele bevriende relaties die voor deze werkzaamheden onze Stichting betalen, waarmee we (een groot deel) van onze activiteiten hebben kunnen financieren. Wat niet wil zeggen dat het de laatste jaren enorm aanpoten is geweest en nog, omdat deze bevriende relaties hun werkzaamheden aan het uitbreiden zijn, waardoor het voor Hans alsmaar stiekum drukker werd. Op zich hebben we deze extra financiele middelen goed kunnen gebruiken, zo hebben we een grote verbouwing op Lelienberg kunnen doen, de wooncontainer en de camper bewoonbaar kunnen maken. Wij hebben nu het streven dat, nu we nog genieten van de hulp van Corri ,Hans de gelegenheid heeft zijn werkzaamheden terug te brengen tot de ochtenduren,om zo echt tijd te hebben voor ons grote gezin en tevens het begeleiden van het woonzorggebeuren op het landbouw-terrein. Nou lieve mensen,dit was zo maar even voor sommigen een teken van leven voor anderen een duidelijker beeld en voor weer anderen een opsomming van wat ze al allemaal met ons meebeleefd hebben. Gedreven vanuit de gedachte “Belijden = doen” en “het zout der aarde”. Ofwel, alle problemen lossen we hier niet op, maar voor enkelen kunnen we wel het verschil maken. In elk geval willen we diegenen die onze kids in Nederland op wat voor manier dan ook hebben opgevagen ENORM bedanken. Echt we kunnen jullie niet uitleggen wat een troost ons dat geeft. Verder de mensen die voor ons bidden en de mensen die en/of ons financieel ondersteunen,onze HARTELIJKE DANK….. Ook Loesje en Huub willen we in dit opzicht noemen en bedanken dat ze het zo moedig verdragen dat wij ooit de keuze hebben gemaakt hun moederland te verlaten. Ook mijn vader en moeder verdienen het om bedankt te worden voor hun loslaat-proces en onvoorwaardelijke steun. Lieve Allemaal,we wensen jullie een heel fijn ….weet waarom je leeft…jaar toe. Heb God lief boven alles, HEM toelaten in je leven,gaat de boel op zn kop en kan je zeker wat beleven. Dat wensen we jullie allemaal toe, ha….. ook als je dat niet wil….. Hartelijke groetjes en hopenlijk tot mails/horens,Hans en Gerda Fundashon Aliansa di Lus Curaçao: Maduro Curiel’s Bank 1999.6103 (Swiftcode MCBKCWCU), of Nederland: ING 3804616 t.n.v. H.J.L. Brand te Curaçao o.v.v. Fundashon Aliansa di Lus