gehardheid,verharding,volharden in Gods Liefde
Blijf op de hoogte en volg Hans en Gerda
08 December 2018 | Curaçao, Willemstad
Lieve allemaal,
Even weer een berichtje van ons.Titel lijkt misschien wat vreemd. Voor ons op verschillende facetten van toepassing.
Timothy die het eerste jaar niet niet zo gemakkelijk heeft gehad in Nederland.
Worstelt met het verleden heden en toekomst....
Voor ons onbereikbaar bleek.
Heel lastig dat je dan zover weg woont,daarbij wetend dat deze afstand ten diepste niets met fysieke afstand van doen heeft.
Jooske die zich voorbereid om uit te vliegen.
Moeders die zichzelf dan toch niet zo goed kent en behoorlijk van de leg is.
Op de dag dat Jooske aankwam in Nederland en ik in tranen zag hoe ze door haar grote broer werd afgehaald er al weer een jongen van elf met zn begeleider bij ons binnen loopt.
Natuurlijk zeggen we zelf ja,niemand die je verplicht,maar soms zijn dingen zo als vanzelfsprekend en zie je toekomst in kinderen dat je dit echt wil, terwijl je weet dit wordt niet easy peasy....
Deze jongen is 4 maanden bij ons geweest.
Het was een zeer heftige periode die van onze kids en van ons het nodige vroeg en waar wij en hopelijk ook deze jongen zelf veel van geleerd hebben.
Zijn verstandelijke vermogens wat beperkt ,verbaal best sterk,wat best verwarrend is. Daarnaast uitdagend gedrag,geen innerlijke begrenzing en vooral heel boos.....
Al snel kwam ik erachter dat hij zo boos was omdat hij uithuis geplaatst was.
Vanwege verschillende ziekenhuisopnames vermoedde men kindermishandeling.
Dus een OTS is snel uitgesproken. Ook de nodige medicatie werd voorgeschreven. Verder is er geen enkel onderzoek gedaan.
Al snel bleek dat het contact met moeder en broer hem heel goed deed. Hij mocht van mij bellen als hij daar behoefte aan had. Moeders was er altijd voor hem. Heel mooi om te zien. Dus in overleg al snel besloten dat hij in het weekend naar mama mocht.
Vanwege EMDR therapie heel onwerkbaar dat deze jongen aan de medicatie was. Wonderlijk snel met de psychiater het eens kunnen worden dat medicatie mocht stoppen.
Eind november groot overleg met verschillende logen,waarbij de juf van school wederom pleitte voor medicatie en aanzienlijk boos was dat dat zomaar gestopt was.
Resultaat groot overleg,deze jongen mag weer volledig bij mama wonen,zonder medicatie een kans geven,op de dagen dat hij naar school gaat komt halverwege de ochtend een orthopedagoog deze jongen begeleiden....heel erg blij mee....de grootste zorg mbt deze jongen is ,zien we hem als probleemjongen of mag hij een jongen met problemen zijn die volwassenen om zich heen heeft die volharden in Liefde en moeite willen doen om door zijn gedrag heen het kind te zien dat hunkert naar Liefde.
Het gaat goed met hem.
Eind oktober heeft Empsy besloten bij zijn familie te gaan wonen.
Dat was al heel lang zijn verlangen en nu hij 18 jaar is geworden heeft hij de vrijheid gekregen om dat ook te mogen doen.De omstandigheden lijken niet ideaal maar wij geloven en hopen dat de familie banden hem die binding zal geven waar hij misschien onbewust naar verlangd, denken wij.
Na het behalen van zijn diploma VSBO is hij bij Knuku Aqua Resort gaan werken.
Met onze eigen kinderen Brayen Sasha en Marsha lijkt het heel goed te gaan.
We merken wel dat onze eigen kinderen ons huis minder als hun THUIS zijn gaan ervaren. dat doet best pijn.
Ook wijzelf voelen ons soms te gast in eigen huis.Maar goed wij kiezen hiervoor en onze eigen kids hebben het maar te aanvaarden.
De kinderen die op puber leeftijd zijn binnen gekomen komen met hun eigen gewoontes ,eigenaardigheden,ander soort humor en spreken geen Nederlands.
Ook zijn ze lichamelijk erg aanwezig. Wie zit waar aan tafel ,wie mag er op de bank?
Vanaf het begin hebben we duidelijk stelling genomen dat er een verschil is tussen onze eigen kinderen en de kinderen die op p[uber leeftijd binnen zijn gekomen.
Om zo toch de eigenheid en geborgenheid te behouden binnen de sfeer van het al lang bestaande gezin.
Dit is niet eenvoudig en vraagt voortdurend
"wat is nu wijs om te doen"
Om een paar voorbeelden te geven.Vindt er een familie gelegenheid plaats dan is dat iets om samen met de eigen kinderen te doen.Dus er komt familie uit Nederland dan halen we die op met de eigen kids.Het heen en weer rijden doe ik vaak met 1 van de kids zodat je dan even persoonlijk tijd voor ze heb. Aan tafel zitten de jongsten aan het randje en de oudsten mogen op de bank als ze er zijn. Dus inmiddels weet een ieder zn plek zeg maar.
We merken steeds meer dat onze eigen kinderen als vanzelf gaan daarentegen hebben de kinderen die er later bij zijn gekomen heel veel aandacht nodig op emotioneel en sociaal vlak.
Daarmee bedoel ik dat je eigen kinderen gevormd zijn naar hoe jezelf in het leven staat en hebt leren praten in goede en slechte tijden.
Opvallend is hoe de andere kinderen mechanismen hebben aangeleerd om te overleven. Dit uit zich dus in zeer snelle opkomende boosheid,machteloosheid niet kunnen verwoorden,ervanuitgaande dat we niet het goede met ze voor hebben enz enz....
We zien dus in gedrag al diepe karrensporen,wat nogal eens op flinke weerstand stuit als we vragen om in het spoor van praten te gaan lopen.
Het mooie van dit alles is is dat er wat groeiende is. Na elke botsing in boosheid is er ruimte voor verdriet ,tot inzicht komen, nieuwe keuzes maken,consequenties leren aanvaarden.
Ook voor Hans en mij is het een kunst elkaar niet af te vallen maar bij te staan,om zo alle kinderen de liefde en de veiligheid en de geborgenheid te kunnen bieden die ze zo nodig hebben om zelf een verantwoordelijke volwassene te kunnen worden.
Het jonge moeders project gaat gestaag door.
De kastjes worden steeds mooier ,ik ben echt trots op ze.
Om wat dieper met hun over levensbeschouwelijke aspecten te kunnen praten merk ik dat mijn papiamentu niet voldoende is.
Ik heb Melanie Kos gevraagd om me daarmee te helpen.
Uit eigen ervaring weet ik dat zij heel mooi het Vaderhart van God voor ons mensen kan uitleggen en de wijze waarop ze dat doet maakt, als je er voor open staat,dat je niets liever wil dan een volgeling van JEZUS te zijn.
Als die keus gemaakt is dan kan JEZUS zelf je wijsheid en inzicht geven en leren je verantwoordelijkheid als mens op te pakken.
We horen regelmatig van de moeders dat ze hun eigen woonomgeving niet goed vinden voor hun kinderen.
Er is veel werkeloosheid, de meesten hebben geen scholing gehad,veel drugs en drankgebruik en sexueel een bijzondere moraal zeg maar......
Van gezinsstructuur kan je hier niet spreken. Het loopt allemaal nogal door elkaar en dat op allerlei gebieden.
Bij ons is dan ook het plan ontstaan om in de toekomst over te gaan op begeleid wonen van moeders met kinderen.
Dus moeders die aangeven dat ze ECHT anders willen.
Natuurlijk zeg ik ook tegen "mn" moeders dat de verandering bij hun zelf begint,maar als je omgeving zo demotiverend is is dat wel een hele zware kluif.
We willen nu moeders die ECHT een verandering willen een kans bieden om simpel weg de dingen die voor ons zo simpel zijn te leren ,zodat het ook overgedragen wordt aan hun kinderen.
Dat houdt dus in dat de kinderen dagelijks naar school gaan om maar even een voorbeeld te geven.
We willen een soort oefentraject aanbieden waarin we de moeders zelf soort van opvoeden. Een aantal thema's als discipline,verantwoordelijkheid,relaties,gezondheid,seksualiteit,opvoeding,gezinsplanning,budgetering zullen ter sprake komen en er zal mee geoefend worden.
Het mooie is nu dat mijn zus Anneke en Ron broer van Hans ons hebben voorgedragen bij de vastenactie van een aantal kerken in hun woonplaats Wierden.
Het komende jaar zal er voor dit project geld ingezameld worden.
Wat ook het mooie aan Curacao is is dat er weinig regelgeving is.
Daarmee bedoel ik dat je met hele basic dingen die in de ogen van Nederlanders niet meer bruikbaar zijn ,wij dus de nodige steun kunnen verlenen.
Zo hebben we 2 onderkomens die aan de onderkant knap zijn doorgeroest al 7 jaar in gebruik voor opvang van onze kinderen.
Het plan is nu om een 40ft container te kunnen aanschaffen en die zodanig om te bouwen dat er 2 opvangunits in komen.
Onze Huub heeft daarvoor al een schets gemaakt.
Graag willen we jullie nog vertellen dat Andre en Agaath van DE Open Poort hun hart en huis hebben opengesteld voor 4 kinderen Vrutaal.
Deze kinderen hebben enige jaren geleden bij ons gewoon en deelden we de zorg met hun moeder.Voor ons onbegrijpelijke reden is door de borgverleners hier geconcludeerd dat moeders het wel weer zelf kon.
Zoals te verwachten is dat duidelijk dus niet zo. Nino en Naishel zijn al ruim anderhalf jaar weer bij ons met instemming van moeders. En na veel gedoe accepteert moeders nu ook de hulp van Andre en Agaath. De kids zijn daar door de week en de weekenden zijn ze bij mama.
Dus school en dokters- en tandarts bezoeken zijn weer onder controle.
Al eens eerder vermeld maar het is zo fijn om samen te werken met andere mensen die hier ook de grote armoede zien op geestelijk,sociaal,lichamelijk vlak.
Het fungeren als steungezin vergt veel,omdat je de moeders in ere wil houden en tegelijkertijd moet laveren om zo de kinderen te kunnen ondersteunen in wat ze nodig hebben.
Kinderen uithuisplaatsen lijkt dan de makkelijkste optie.
Maar inmiddels weet men ook hoeveel ongeziene schade kinderen oplopen door ze bij hun familie weg te halen.
Dan rest mij nog te vermelden dat onze grote mooie fila hond Buddy is doodgegaan tgv osteoomsarcoom. Een agressieve vorm van botkanker.
Hij liep wat kreupel,vervolgens een paar dagen zeer dunne poep met wat bloed en dezelfde dag dat we foto's van zn poot lieten maken is hij dood gegaan.
Hij zag er best gevaarlijk uit,maar twas de "pony" van Marlison die op alle tijden toeliet dat er op hem gereden werd.
Nou best weer een heel verhaal geworden.
Allemaal een warme groet Gods Zegen in ALLES en veel liefs van ons, Hans en Gerda en kids
Even weer een berichtje van ons.Titel lijkt misschien wat vreemd. Voor ons op verschillende facetten van toepassing.
Timothy die het eerste jaar niet niet zo gemakkelijk heeft gehad in Nederland.
Worstelt met het verleden heden en toekomst....
Voor ons onbereikbaar bleek.
Heel lastig dat je dan zover weg woont,daarbij wetend dat deze afstand ten diepste niets met fysieke afstand van doen heeft.
Jooske die zich voorbereid om uit te vliegen.
Moeders die zichzelf dan toch niet zo goed kent en behoorlijk van de leg is.
Op de dag dat Jooske aankwam in Nederland en ik in tranen zag hoe ze door haar grote broer werd afgehaald er al weer een jongen van elf met zn begeleider bij ons binnen loopt.
Natuurlijk zeggen we zelf ja,niemand die je verplicht,maar soms zijn dingen zo als vanzelfsprekend en zie je toekomst in kinderen dat je dit echt wil, terwijl je weet dit wordt niet easy peasy....
Deze jongen is 4 maanden bij ons geweest.
Het was een zeer heftige periode die van onze kids en van ons het nodige vroeg en waar wij en hopelijk ook deze jongen zelf veel van geleerd hebben.
Zijn verstandelijke vermogens wat beperkt ,verbaal best sterk,wat best verwarrend is. Daarnaast uitdagend gedrag,geen innerlijke begrenzing en vooral heel boos.....
Al snel kwam ik erachter dat hij zo boos was omdat hij uithuis geplaatst was.
Vanwege verschillende ziekenhuisopnames vermoedde men kindermishandeling.
Dus een OTS is snel uitgesproken. Ook de nodige medicatie werd voorgeschreven. Verder is er geen enkel onderzoek gedaan.
Al snel bleek dat het contact met moeder en broer hem heel goed deed. Hij mocht van mij bellen als hij daar behoefte aan had. Moeders was er altijd voor hem. Heel mooi om te zien. Dus in overleg al snel besloten dat hij in het weekend naar mama mocht.
Vanwege EMDR therapie heel onwerkbaar dat deze jongen aan de medicatie was. Wonderlijk snel met de psychiater het eens kunnen worden dat medicatie mocht stoppen.
Eind november groot overleg met verschillende logen,waarbij de juf van school wederom pleitte voor medicatie en aanzienlijk boos was dat dat zomaar gestopt was.
Resultaat groot overleg,deze jongen mag weer volledig bij mama wonen,zonder medicatie een kans geven,op de dagen dat hij naar school gaat komt halverwege de ochtend een orthopedagoog deze jongen begeleiden....heel erg blij mee....de grootste zorg mbt deze jongen is ,zien we hem als probleemjongen of mag hij een jongen met problemen zijn die volwassenen om zich heen heeft die volharden in Liefde en moeite willen doen om door zijn gedrag heen het kind te zien dat hunkert naar Liefde.
Het gaat goed met hem.
Eind oktober heeft Empsy besloten bij zijn familie te gaan wonen.
Dat was al heel lang zijn verlangen en nu hij 18 jaar is geworden heeft hij de vrijheid gekregen om dat ook te mogen doen.De omstandigheden lijken niet ideaal maar wij geloven en hopen dat de familie banden hem die binding zal geven waar hij misschien onbewust naar verlangd, denken wij.
Na het behalen van zijn diploma VSBO is hij bij Knuku Aqua Resort gaan werken.
Met onze eigen kinderen Brayen Sasha en Marsha lijkt het heel goed te gaan.
We merken wel dat onze eigen kinderen ons huis minder als hun THUIS zijn gaan ervaren. dat doet best pijn.
Ook wijzelf voelen ons soms te gast in eigen huis.Maar goed wij kiezen hiervoor en onze eigen kids hebben het maar te aanvaarden.
De kinderen die op puber leeftijd zijn binnen gekomen komen met hun eigen gewoontes ,eigenaardigheden,ander soort humor en spreken geen Nederlands.
Ook zijn ze lichamelijk erg aanwezig. Wie zit waar aan tafel ,wie mag er op de bank?
Vanaf het begin hebben we duidelijk stelling genomen dat er een verschil is tussen onze eigen kinderen en de kinderen die op p[uber leeftijd binnen zijn gekomen.
Om zo toch de eigenheid en geborgenheid te behouden binnen de sfeer van het al lang bestaande gezin.
Dit is niet eenvoudig en vraagt voortdurend
"wat is nu wijs om te doen"
Om een paar voorbeelden te geven.Vindt er een familie gelegenheid plaats dan is dat iets om samen met de eigen kinderen te doen.Dus er komt familie uit Nederland dan halen we die op met de eigen kids.Het heen en weer rijden doe ik vaak met 1 van de kids zodat je dan even persoonlijk tijd voor ze heb. Aan tafel zitten de jongsten aan het randje en de oudsten mogen op de bank als ze er zijn. Dus inmiddels weet een ieder zn plek zeg maar.
We merken steeds meer dat onze eigen kinderen als vanzelf gaan daarentegen hebben de kinderen die er later bij zijn gekomen heel veel aandacht nodig op emotioneel en sociaal vlak.
Daarmee bedoel ik dat je eigen kinderen gevormd zijn naar hoe jezelf in het leven staat en hebt leren praten in goede en slechte tijden.
Opvallend is hoe de andere kinderen mechanismen hebben aangeleerd om te overleven. Dit uit zich dus in zeer snelle opkomende boosheid,machteloosheid niet kunnen verwoorden,ervanuitgaande dat we niet het goede met ze voor hebben enz enz....
We zien dus in gedrag al diepe karrensporen,wat nogal eens op flinke weerstand stuit als we vragen om in het spoor van praten te gaan lopen.
Het mooie van dit alles is is dat er wat groeiende is. Na elke botsing in boosheid is er ruimte voor verdriet ,tot inzicht komen, nieuwe keuzes maken,consequenties leren aanvaarden.
Ook voor Hans en mij is het een kunst elkaar niet af te vallen maar bij te staan,om zo alle kinderen de liefde en de veiligheid en de geborgenheid te kunnen bieden die ze zo nodig hebben om zelf een verantwoordelijke volwassene te kunnen worden.
Het jonge moeders project gaat gestaag door.
De kastjes worden steeds mooier ,ik ben echt trots op ze.
Om wat dieper met hun over levensbeschouwelijke aspecten te kunnen praten merk ik dat mijn papiamentu niet voldoende is.
Ik heb Melanie Kos gevraagd om me daarmee te helpen.
Uit eigen ervaring weet ik dat zij heel mooi het Vaderhart van God voor ons mensen kan uitleggen en de wijze waarop ze dat doet maakt, als je er voor open staat,dat je niets liever wil dan een volgeling van JEZUS te zijn.
Als die keus gemaakt is dan kan JEZUS zelf je wijsheid en inzicht geven en leren je verantwoordelijkheid als mens op te pakken.
We horen regelmatig van de moeders dat ze hun eigen woonomgeving niet goed vinden voor hun kinderen.
Er is veel werkeloosheid, de meesten hebben geen scholing gehad,veel drugs en drankgebruik en sexueel een bijzondere moraal zeg maar......
Van gezinsstructuur kan je hier niet spreken. Het loopt allemaal nogal door elkaar en dat op allerlei gebieden.
Bij ons is dan ook het plan ontstaan om in de toekomst over te gaan op begeleid wonen van moeders met kinderen.
Dus moeders die aangeven dat ze ECHT anders willen.
Natuurlijk zeg ik ook tegen "mn" moeders dat de verandering bij hun zelf begint,maar als je omgeving zo demotiverend is is dat wel een hele zware kluif.
We willen nu moeders die ECHT een verandering willen een kans bieden om simpel weg de dingen die voor ons zo simpel zijn te leren ,zodat het ook overgedragen wordt aan hun kinderen.
Dat houdt dus in dat de kinderen dagelijks naar school gaan om maar even een voorbeeld te geven.
We willen een soort oefentraject aanbieden waarin we de moeders zelf soort van opvoeden. Een aantal thema's als discipline,verantwoordelijkheid,relaties,gezondheid,seksualiteit,opvoeding,gezinsplanning,budgetering zullen ter sprake komen en er zal mee geoefend worden.
Het mooie is nu dat mijn zus Anneke en Ron broer van Hans ons hebben voorgedragen bij de vastenactie van een aantal kerken in hun woonplaats Wierden.
Het komende jaar zal er voor dit project geld ingezameld worden.
Wat ook het mooie aan Curacao is is dat er weinig regelgeving is.
Daarmee bedoel ik dat je met hele basic dingen die in de ogen van Nederlanders niet meer bruikbaar zijn ,wij dus de nodige steun kunnen verlenen.
Zo hebben we 2 onderkomens die aan de onderkant knap zijn doorgeroest al 7 jaar in gebruik voor opvang van onze kinderen.
Het plan is nu om een 40ft container te kunnen aanschaffen en die zodanig om te bouwen dat er 2 opvangunits in komen.
Onze Huub heeft daarvoor al een schets gemaakt.
Graag willen we jullie nog vertellen dat Andre en Agaath van DE Open Poort hun hart en huis hebben opengesteld voor 4 kinderen Vrutaal.
Deze kinderen hebben enige jaren geleden bij ons gewoon en deelden we de zorg met hun moeder.Voor ons onbegrijpelijke reden is door de borgverleners hier geconcludeerd dat moeders het wel weer zelf kon.
Zoals te verwachten is dat duidelijk dus niet zo. Nino en Naishel zijn al ruim anderhalf jaar weer bij ons met instemming van moeders. En na veel gedoe accepteert moeders nu ook de hulp van Andre en Agaath. De kids zijn daar door de week en de weekenden zijn ze bij mama.
Dus school en dokters- en tandarts bezoeken zijn weer onder controle.
Al eens eerder vermeld maar het is zo fijn om samen te werken met andere mensen die hier ook de grote armoede zien op geestelijk,sociaal,lichamelijk vlak.
Het fungeren als steungezin vergt veel,omdat je de moeders in ere wil houden en tegelijkertijd moet laveren om zo de kinderen te kunnen ondersteunen in wat ze nodig hebben.
Kinderen uithuisplaatsen lijkt dan de makkelijkste optie.
Maar inmiddels weet men ook hoeveel ongeziene schade kinderen oplopen door ze bij hun familie weg te halen.
Dan rest mij nog te vermelden dat onze grote mooie fila hond Buddy is doodgegaan tgv osteoomsarcoom. Een agressieve vorm van botkanker.
Hij liep wat kreupel,vervolgens een paar dagen zeer dunne poep met wat bloed en dezelfde dag dat we foto's van zn poot lieten maken is hij dood gegaan.
Hij zag er best gevaarlijk uit,maar twas de "pony" van Marlison die op alle tijden toeliet dat er op hem gereden werd.
Nou best weer een heel verhaal geworden.
Allemaal een warme groet Gods Zegen in ALLES en veel liefs van ons, Hans en Gerda en kids
-
08 December 2018 - 15:48
Anne:
Hallo Gerda en Hans, bedankt voor het delen van de ontwikkelingen. Elk positief sprongetje is weer een vooruitgang in het leven van een mens. Succes met het begeleiden van moeders op eigen woonplek. Wat een mooi initiatief.
Alvast fijne feestdagen en een goed begin. -
08 December 2018 - 17:37
Kees En Ria Heijstek:
Hallo Hans en Gerda, heel fijn om jullie verhaal te lezen, het is weer een up date, zeker voor gebed. Tegelijkertijd komen er bij ons fijne herinneringen naar boven, van de ontmoetingen die wij gehad hebben.
Met ons is verder alles goed, we weten nog niet of we naar de Antillen gaan komend jaar. Wij wensen jullie gezegende kerstdagen en een door God gezegend komend jaar, Veel liefs van Kees en Ria -
13 December 2018 - 14:16
Andries En Olga:
Lieve Gerda en Hans,
Jullie hebben weer heel wat werk verzet ten bate van kinderen en tienermoeders op het geliefde eiland Curaçao. Dit alles uit kracht van de Heer. Wij bewonderen jullie en wensen jullie alle goeds, maar vooral veel geloof toe!
Het zal niet makkelijk zijn geweest om je eigen kind (letterlijk) te hebben zien uitvliegen, maar jullie hebben dat zelf ook eens gedaan. Hopelijk zal zij een weg inslaan waar jullie tevreden over kunnen zijn, al zal het misschien niet jullie keuze zijn...... Moge zij geleid worden door de Heer!
Wij weten niet of wij weer eens naar dushi Korsou zullen komen, maar weet in elk geval, dat jullie en jullie werk in ons hart zijn.
Moge de Heer jullie zegenen!
Lieve groeten van
Andries en Olga -
14 Augustus 2019 - 07:45
Greetske:
....nieuw verhaaltje?
-
30 December 2019 - 12:54
Gea:
Na een jaar,nu weer tijd voor een nieuw verslag? -
03 Februari 2021 - 09:23
Gea:
Hallo lieve nicht...tijd voor een nieuw verhaal...zou mooi zijn!€ -
12 December 2021 - 22:52
Olga En Andries Van Dijk:
Dag Gerda en Hans. Nu is het eind 2021. Hoe gaat het met jullie? We zien inderdaad geen verslagen meer. Wij hopen, dat dit niet betekent, dat jullie het werk voor Aliansa di Lus hebben gestaakt. Misschien hebben jullie het te druk? Curaçao zit nog altijd in ons hart. We hebben op TV de serie Rauw Curaçao gezien. Het deed ons pijn, dat het op het eiland, mede door corona, zo slecht gaat. Wij bidden, dat God jullie de kracht geeft om, ondanks alles, jullie goede werk voort te zetten. Wij weten niet of we nog een keer naar Curaçao komen, maar als het lukt hopen we jullie daar te kunnen ontmoeten. We zien graag een berichtje van jullie. Gods zegen voor jullie! Lieve groeten, Olga en Andries
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
